Er is een groot aantal nieuwe afvalverwerkingstechnieken in ontwikkeling of al op de markt om afval om te zetten in herbruikbare producten en (chemische) materialen, of om afval zo efficiënt mogelijk om te zetten in energie. Vaak wordt dit aangeduid als chemische recycling.
Bron- en nascheiding van kunststof, papier en textiel levert via mechanische recycling in veel gemeenten steeds meer bruikbare grondstoffen. In de keten van bron- en nascheiding is er op diverse plaatsen aanzienlijke uitval van plastic fracties die mechanisch slecht te recyclen zijn of papier/plastic mixfracties die nu toch naar een Afval Energie Centrale (AEC) gaan. Dit onderzoek stelt de vraag of het zinvol is om deze uitvallen uit de mechanische recyclingketens te gebruiken om chemische grondstoffen te maken.
We hebben 5 technieken onderzocht te weten: conventionele pyrolyse, geïntegreerde hydropyrolyse (twee varianten), lage temperatuurvergassing, en medium temperatuurvergassing (Enerkem). De resultaten laten zien dat al deze waste-to-chemicals-techniek (W2C-techniek) qua CO2-emissies een stuk beter scoren dan een gemiddelde AEC. Bij een aantal technieken zijn meer toevoegingen nodig (O2, H2, energie), maar dit wordt gecompenseerd door de productie van extra syngas of pyrolyseolie.