Carbon footprinting is een methode die gebruikt kan worden om gegevens over de broeikasgasemissies van transportdiensten vast te stellen. De beschikbaarheid van dergelijke informatie wordt gezien als één manier om deze emissies te beperken en de doelmatigheid van het vervoer te verbeteren. Het bestaan van een veelheid aan normen, initiatieven en rekenprogramma’s betekent echter dat de diverse carbon footprints onderling niet vergelijkbaar zijn, waardoor het potentieel van deze beleidsmaatregel niet ten volle kan worden benut.
Om carbon footprinting te harmoniseren en de weg vrij te maken voor benchmarking van transportdiensten zijn vier beleidsopties vastgesteld. Deze opties hebben enerzijds te maken met meer uitgebreide rapportage, anderzijds met harmonisatie van de rekenmethoden onderling. Uit de studie wordt geconcludeerd dat een methodologie die uitgaat van real-world-gegevens over brandstofverbruik het beste scoort wanneer het aankomt op verbetering van de nauwkeurigheid en betrouwbaarheid van de carbon footprints, en bijgevolg ook met betrekking tot het kosten-batenplaatje ten aanzien van broeikasgasreducties. Deze optie wordt echter alleen realistisch geacht voor vrijwillige rapportages.